Trump; daar hoeven wij ons niet druk over te maken. Zijn vreemde late night tweets, incompetente zonen, en tenenkrommende handdrukken zijn hoogstens ergerlijk of amusant. De Amerikaanse democratie kan ook deze tijdelijke achteruitgang overleven. Zoals Trump zelf heeft aangetoond met zijn kruistocht tegen Obama’s prestaties, zijn weinig decreten onomkeerbaar. Toch is vooral het post-Trump era, dat wellicht eerder komt dan verwacht, veel zorgwekkender. De focus van de media op onbeduidende bijzaken normaliseren namelijk de abnormaliteit in de Amerikaanse en internationale politiek. Hierdoor lopen de VS het gevaar dat in 2020 een nog meer onervaren kandidaat, zoals Dwayne ‘the Rock’ Johnson, in het ovale kantoor zit.
The New York Times heeft sinds mei al minstens tien artikelen gewijd aan de handdruk van Trump. CNN kwam recentelijk zelfs met de headline ‘A second-by-second analysis of the Trump-Macron handshake’. En op social media was de lage vijf met de Franse president niet eens de eerste handdruk van Trump die viral ging. Net als tijdens de covfefe-mania leidt dergelijke berichtgeving de aandacht echter af van de échte Amerikaanse politiek. De rampzalige American Care Act wordt overschaduwd door typfouten in tweets. En door een filmpje over Trumps zure snoet tijdens een orkestversie van Daft Punk lijkt iedereen de omstreden travel ban te vergeten.
Er is natuurlijk maar een beperkt aantal Trump-berichten dat de gemiddelde Facebooker en Twitteraar aankan op een dag. Daarom is prioritering cruciaal. Jammer dat technische zaken over Trumpcare minder goede clickbait-headlines leveren dan Trumps ongepaste opmerking over het uiterlijk van Brigitte Macron. En dat komt het Witte Huis maar al te goed uit. HBO’s razend populaire Last Week Tonight-host John Oliver grapte recentelijk dat de Rusland-VS-verhouding eigenlijk een ‘stupid Watergate’ is. Het is echter de vraag hoe ondoordacht het Witte Huis met de kwestie omgaat; zij lijkt namelijk wel iedereen succesvol af te leiden van het conflict. Het is daarom slechts een kwestie van tijd voordat ieders aandacht weggetrokken wordt van de flaters van Donald Junior. Hoogstwaarschijnlijk door een komische YouTube-video van zijn vader.
Het onderscheid tussen hoofd- en bijzaken vervaagt steeds meer. De dagelijkse mediastorm over Trumps blunders verdooft de lezer. Niemand kijkt nog vreemd op van geheime bijeenkomsten met Russische ambtenaren; het ligt inmiddels in de lijn der verwachting. Dat acteur en WWE-ster Dwayne ‘the Rock’ Johnson in 2020 een greep naar het presidentschap wil doen, klinkt anno 2017 niet eens vreemd meer. Als zelfs een 71-jarige klimaatscepticus het kan, waarom dan geen bodybuilder met matige acteerprestaties? Het is niet de eerste keer dat een acteur president wordt. Tom Hanks grapte zelfs al zijn vicepresident te willen worden en zelfuitgeroepen rock-icoon Kid Rock stelde zich voor de gein beschikbaar als senator. Wie weet waar de Amerikaanse kiesgerechtigden over drie jaar voor open staan, als zij nu al een worstelaar omarmen. Dan kan een donut zelfs president worden.