Ik ben Anne. Althans, ik draag een andere naam, maar ik ben net als Anne een jonge vrouw met een fiets. Soms fiets ik alleen door de regen. Af en toe zelfs in het donker. Je zou bijna denken dat ik op het randje leef. Zeker als ik je vertel dat ik wel eens na een avondje stappen een kwartiertje alleen naar huis fiets, midden in de nacht.
Waarom? Omdat het kan. Althans, het zou moeten kunnen. Maar blijkbaar kan het niet. Blijkbaar kan ik niet een blokje gaan fietsen in de regen als ik er zin in heb, want dan loop ik het risico nooit meer terug te keren. Ik betrap mezelf erop dat ik me laat beperken, hoe graag ik ook een strong and independent woman wil zijn. Want ja, ik fiets wel eens alleen naar huis. Maar niet zonder van tevoren een overlevingsstrategie te hebben uitgedacht. Mijn feministisch hart sterft een klein beetje af wanneer ik mezelf erop betrap straatintimidatie te normaliseren. Want dat gebeurt nu eenmaal. Ik loop al een tijd rond met de vraag wat ik eraan kan doen, maar ik kan het antwoord niet vinden. Ik wil gewoon na een avondje stappen met vriendinnen veilig naar huis kunnen gaan, vrij en onafhankelijk. Anne wilde waarschijnlijk gewoon een fijn fietstochtje maken. In de regen. Misschien omdat ze frisse lucht nodig had. Of omdat ze haar gedachten even wilde ordenen. Of, crazy thought, wellicht omdat ze er zin in had. Moet kunnen, toch? Oh nee.