Te oud. Left swipe. Te blond. Left swipe. Lelijke bril. Left swipe. Enge glimlach. Left swipe. Knappe kop. Right swipe! Een eenzame Tindersessie? Nope. Ik reed langs een reeks verkiezingsposters en besloot ter plekke op wie ik 21 maart ga stemmen. Daar zijn die posters toch voor?
Je kunt er niet omheen; al die goedhartelijke koppies langs de wegen en achter de ramen. Met het mistroostige kleurenpalet van het CDA, de krijtstreepbrigade van de VVD, of de WordArt-posters van lokale partijen vechten ze allemaal om jouw aandacht. Maar aandacht waarop? Er staat namelijk nauwelijks zinvolle informatie op.
‘Slagvaardig en betrokken’, ‘Samen doorpakken’, ‘Niet roepen, maar doen’: alsof er een partij is die het hier níet mee eens is. Toch lijkt het alsof de lokale politiek als collectief besloten heeft dat deze voor de hand liggende bijschriften, naast een lachende snoet, the way to go is. Maar na het aanschouwen van de poster heb je nog steeds geen flauw benul waar die politici nou eigenlijk voor staan. De kiezer daarentegen – die totaal niet onder de indruk is van deze leuzen – baseert zijn stem op andere factoren.
Natuurlijk, die posters zijn niet altijd de doorslaggevende factor. Vaak stemmen mensen op kennissen en familieleden. Of ze baseren hun stem op hun landelijke politieke voorkeur of op een ideologische preferentie. Er is zelfs een enkeling die een partijprogramma leest, al ken ik die persoon niet. Het gevaar van de verkiezingsposters is echter dat je níet op iemand stemt omdat de poster je niet aanspreekt.
Geloof je me niet? Op de website van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten zijn ze op zoek naar de beste verkiezingsposter van 2018. Zelfs deze voorbeelden – het crème de la crème van posterland – ontmoedigen mij om te stemmen op het CDA omdat zij de grammatica nog niet helemaal onder de knie heeft. Hetzelfde geldt voor de PvdA – welke recentelijk ook door Arjen Lubach op de hak genomen werd – die haar politici afbeeldt als een stel jolige volkszangers.
En dan hebben we het nog niet gehad over de posterpogingen van veel lokale partijen, wiens posters ik mentaal de oneindigheid in swipe. Door de Microsoft Paint-gedrochten neem ik de partijen niet eens mee in mijn politieke overweging en daar sta ik niet alleen in. Doodzonde, want het is inmiddels duidelijk dat posters weinig verklappen over de inhoud van de partij. Hecht daarom niet te veel waarde aan ze. Je stem is anders niets meer dan het politieke equivalent van een Tindermatch. Right swipe.