Portugal, 28 graden en een strakblauwe lucht. Ik lig op een ligbed aan het zwembad te genieten van mijn plek in de schaduw en een goed boek. Een voorzichtig, lauwwarm briesje waait af en toe over mijn lijf en ik kan alleen maar denken: dit is genieten. Totdat Engels gevloek me uit mijn vakantiebubbel trekt.
Aan het zwembad staat een Engels koppel op elkaar te schelden. Ik herken ze meteen van voorgaande dagen. Een dunne blondine met een Calvin Klein bikini die non-stop ligt te bakken en Netflixen in de zon. En haar vriend die ietwat gespierd is, met een gladgestreken gezicht alsof hij net 14 is geworden. Normaal worden ze vergezeld door een ander - identiek - stelletje en dat lijkt nu juist het probleem te zijn. Want terwijl ze hun spullen op twee ligbedjes gooien, weten ze vrij zeker dat ze vier handdoeken hadden neergelegd. Maar twee bedjes worden ingepikt door Duitse meiden, die voor het gemak doen alsof ze geen woord Engels verstaan.
"Nu is er een partij die zegt: ‘Tot hier en niet verder!"
Ondanks dat er tegenwoordig in veel hotelreglementen duidelijk vermeld staat dat je geen ligbedden mag reserveren, blijven mensen het toch doen. Om 6 uur een wekker zetten, naar het zwembad sluipen en denken dat je met je handdoek een territorium kunt afbakenen door het simpelweg neer te leggen. Voorheen resulteerde dit in een verdrietig besef dat als je te laat was, je met je billen op de natte zwembadtegels moest zitten. Maar nu is er een andere partij - in dit geval de Duitsers - die zegt: ‘Tot hier en niet verder!’. En hoppa, daar gaan alle zorgvuldig gedropte handdoeken met hotellogo, zo de wasmand in.
Eindelijk is daar ook het andere stelletje. Na wat gemopper, gedraai rondom de bedden en het opnemen van de schade - de Duitse meiden negeren hen compleet en blijven rustig liggen - besluiten ze maar op een ander terras te gaan zitten. Een laatste scheldwoord, een boze blik en de rust is wedergekeerd aan het zwembad.