Het coronavirus teistert de wereld. De ogen zijn nu gericht op de doktoren, verplegers en ander zorgpersoneel. Hoe is het om in deze tijden in de zorg te werken? GeenKwats maakt deze week een serie waarin de Nederlandse zorghelden aan het woord zijn.
Lorena Miguelañez (26) is arts-assistent interne geneeskunde op de spoedeisende hulp van een ziekenhuis in Rotterdam. Miguelañez heeft acht dagen dienst, waarna ze acht dagen in quarantaine moet. Zo wordt het risico van besmetting en verspreiding, ook onder medewerkers, verkleind zonder dat de operatie van het ziekenhuis in het geding komt. “Eerder waren het negen dagen werken, twaalf dagen quarantaine. De manier van werken verandert elke dag, om maar net een beetje beter om te kunnen gaan met de situatie en onze patiënten. We testen nu bijvoorbeeld ook de mensen die niet opgenomen worden na onderzoek.”
“De mensen die bij ons komen, hebben meestal al ernstige klachten.” Op de spoedeisende hulp komen mensen rechtstreeks uit de ambulance of patiënten die in ‘de tent’ buiten het ziekenhuis gescreend zijn. Miguelañez onderzoekt de patiënten en als de situatie het toelaat communiceert ze via telefoon.
"De kans bestaat gewoon dat ik het ga krijgen."
Er was een dag dat ze even nerveus was. Ze had de dag voor haar avonddienst in de zon besteed en vond het ‘s avonds maar warm op de werkvloer. “‘Wat heb je een rood hoofd’, zeiden collega’s. Toen is mijn temperatuur gemeten en bleek gelukkig dat ik alleen maar een beetje verbrand was.” Nu is ze er heel nuchter onder: “De kans bestaat gewoon dat ik het ga krijgen”.
De druk ligt niet op de spoedeisende hulp. “We weten dat het om mogelijke coronagevallen gaat en daar is een standaardprotocol voor. De situatie is best onder controle, omdat we er zo bovenop zitten. Bovendien is het ook rustiger, want er gebeuren bijvoorbeeld minder ongelukken.” Miguelañez vindt zichzelf geen held; “dat zijn de mensen die op de IC werken”.
"De toekomst is eigenlijk altijd onzeker, maar nu ben je je er heel bewust van."
“Ik vind het moeilijk dat ze zo snel achteruit kunnen gaan.” Het is normaal gesproken makkelijker om in te schatten hoe het met patiënten gaat op de spoedeisende hulp. “Met corona lijkt het oké en dan kan het ineens hard gaan.”
Miguelañez heeft met haar familie en vrienden in Limburg afgesproken dat ze hen niet gaat opzoeken. “Dat is jammer, maar iedereen heeft daar begrip voor. Na mijn nachtdiensten moet ik altijd even bijkomen. De overige vrije dagen besteed ik aan hardlopen, studeren en koken.” Bang is ze niet, maar corona zet haar net als de meeste mensen wel aan het denken. “De toekomst is eigenlijk altijd onzeker, maar nu ben je je er heel bewust van.”
Comments