Onder veel witte jassen schuilen tatoeages. GeenKwats gaat op zoek naar de verhalen achter de tattoos van zorgmedewerkers. Verpleegkundige Thom Kooistra trapt de nieuwe GK Ink-reeks af.
Thom Kooistra (28) is verpleegkundige op een psychogeriatrische afdeling in een verpleeghuis in Kerkrade. Hier zitten ouderen die zowel lichamelijke kwalen als psychiatrische ziekten als schizofrenie en depressie hebben. Op de bovenkant van zijn rechterpols heeft hij een tattoo van een boek met daarop de letters ‘PMA’. Het is een eerbetoon aan zijn zus: zijn maatje die van het diepe zuiden naar het hoge noorden van het land is verhuisd.
“‘PMA’ staat voor ‘Positive Mental Attitude’. Dat is een zin die vaak gebruikt wordt in de psychiatrie. Bij die woorden denk ik aan mijn zus. Niet omdat ze psychische problemen heeft, haha, maar omdat mijn zus een hele positieve instelling heeft. ‘Willen = kunnen’ stond er vroeger in grote letters op de deur van haar slaapkamer. Als je iets écht wilt bereiken, kun je het. Je bent de baas over je eigen toekomst. Dat idee.”
“Als mijn zus haar zinnen ergens op zet, dan doet ze er alles aan om haar doel te bereiken. Bijvoorbeeld op studiegebied. Ze heeft twee psychologiemasters gedaan en werkt nu in een TBS-kliniek. Ze stelt doelen en verlegt steeds haar grenzen. Een paar jaar geleden trainde ze voor de Marikenloop, een jaarlijkse hardloopwedstrijd alleen voor vrouwen. Voor de eerste lockdown finishte ze verschillende olympische triatlons”
"Ze vindt mijn tattoos niks, maar ze is elke keer geïnteresseerd als ik een nieuwe heb."
“We werken dus beiden in de psychiatrie; ook daarom doet ‘Positive Mental Attitude’ me aan haar denken. We hebben een goede band. We appen dagelijks. Over games, series, haar nieuwe puppy en over het werk natuurlijk. Over ziektebeelden bijvoorbeeld. We vinden het leuk om mensen om ons heen of op straat te analyseren en hun gedrag te ontleden. We zien elkaar een of twee keer per maand. Dan gamen we of gaan we naar een escape room.”
“Ik kan haar alles vertellen, ze luistert, is altijd eerlijk en veroordeelt me nooit. Ze vindt mijn tattoos bijvoorbeeld niks, maar ze is elke keer geïnteresseerd als ik een nieuwe heb. De teller staat inmiddels op 37. De eerste zette ik in oktober 2017: het logo van de Engelse band Enter Shikari. Sindsdien is het snel gegaan. De meeste hebben een betekenis, maar sommige haal ik uit een boek. Een betekenis zoeken wordt steeds moeilijker en de drempel wordt steeds lager. Ik heb nog geen seconde spijt gehad.”
“Ik vind het vreselijk om getatoeëerd te worden; het doet echt pijn. Mijn doel is om mijn armen en benen vol te zetten. Op mijn handen, nek en gezicht laat ik niets zetten, omdat je dat niet kunt verbergen. Als ik naar een congres, bruiloft of begrafenis ga, wil ik niemand met mijn tattoos confronteren. Ik zou graag geloven dat ik nooit aan mijn handen en nek begin, maar je weet niet hoe het stigma over twintig jaar is.”
“Op het werk sta ik bekend als ‘de kleurplaat’, maar niemand vindt het een probleem. Mijn vorige manager vroeg zelfs wanneer ik mijn sleeve af ging maken. Ik heb één patiënt die het niet mooi vindt, maar die laat zich wel gewoon door mij behandelen. Prima, ik snap dat niet iedereen het zo leuk vindt als ik.”
Comments